Een zachte stem, als softijs op een midzomermoment of zijden dekbedovertrekken op vers geschoren benen, baant zich een weg tussen elektronische, semi-psychedelische klanken en zingt met meer ziel dan Plato himself een EP samen onder de titel Blue Roses. De eerste van Dries Van Haute, voormalig lid van het duo SoulRockAvenue (samenwerking met Jeffrey Bearelle, huidig frontman van Ertebrekers) is een mix van soul, electro, vervoering en voetjestamperij. Op sciencefiction-eske tonen, die niet meer of minder hallucinant zijn dan de waanzinnige soepele stem van Van Haute worden we meegevoerd als op een raftje in een wilde oceaan onderweg naar de klif. Tonen, als een sirenenlied van het mannelijke geslacht, die je in hogere sferen brengen met beats die je terug op aarde kwakken. Damn allen die naar wat onbewogen muziek wilden luisteren want Dries had andere plannen met Blue Roses. In de single Games smeekt ie ons bijvoorbeeld om geen spelletjes te spelen in de liefde. Niet als Lisa Del Bo, helemaal niet als Lisa Del Bo. Geen kaartspellen hier. Manillen is van vervlogen tijden en past niet in de toekomstmuziek van deze jonge artiest. Van Haute kent het genre, zoveel is duidelijk. Dare we say: 't is (Van) Haute Culture.